Doprawdy? blog

Zdenerwowany ojciec umieścił na Facebooku wpis dotyczący systemu wystawiania ocen z zachowania.*  Kontrowersje wzbudziło to, że więcej punktów ujemnych niż za chamstwo (wulgaryzmy i wyzwiska), można dostać za...makijaż i malowanie paznokci. Farbowanie włosów zaś woła niemal o pomstę do nieba. Jako działanie rozmyślne i mające trwałe skutki- uczniowie świadomie rezygnują z oceny bardzo dobrej z zachowania. Sprawa dotyczyła klasy 7, czyli osób 13-14 letnich. Nie wiem czy 13- letni człowiek ma świadomość tego, w jakim stopniu farbowanie włosów jest "działaniem rozmyślnym i mającym trwałe skutki"...Ta definicja rodem z podręcznika dla prawników, ubawiła mnie do gorzkich łez. Nie w tak drastycznym stopniu, jednak w wielu szkołach makijaż i kolorowe włosy niezmiennie gorszą. Słowo "uczniowie" dotyczy obu płci. Chłopcy też farbują włosy. Jednak eksperymenty z urodą to w wieku około 13 lat raczej domena dziewczynek. Być może w sytuacji tej konkretnej szkoły problem jest głębszy... Ale i tak, ostatecznie najprostszym i najłatwiejszym rozwiązaniem okazują się zakazy i nakazy. Pozornie najprostszym.

Nie mam pojęcia, co nakręca tak silny lęk przed błyszczykiem do ust, lub różowym pasemkiem we włoskach nastolatki. I dlaczego zaraz narzuca się wizerunek wytapetowanej, pustej lali z dziesięciocentymetrowymi tipsami? Cóż, po tym świecie chodzą także przemalowane, przebrane za kogoś kim nie są, nastolatki. Nie lubię takiego stylu. Dlaczego jednak one mają być gorsze od 'skromnych' koleżanek, które z wyrafinowaną podłością potrafią odnosić się do kolegów z klasy? Koniec podstawówki to problemy z cerą, kompleksy, zabieganie o względy rówieśników. Także przez wygląd i styl. Dlaczego dziewczynki, które noszą dyskretny makijaż, mają być gorsze? I co takiego jest w kolorowych, ale krótkich i czystych paznokciach, że przeszkadzają w nauce?

Przecież młodej siksie nie wypada...Uczyć się, a nie myśleć o głupotach! Po co te 'fioki' na głowie i kolorowe pazury? Poza tym...Przecież paznokcie przeszkadzają w pracach (domowych). Dziewczynka ma być schludna i pracowita. W twoim wieku, twoja matka i babka robiły wszystko w domu, a ty? Kiedyś to dopiero było! Baby zasuwały w domu i żadna się nie skarżyła. A ty jeszcze narzekasz. Dziewczynka ma być miła i posłuszna. A jeśli ktoś jest wulgarny, zaczepia cię? Udawaj, że problemu nie ma! Ignoruj- a sami przestaną. Tak zwyczajnie zignoruj to, że twój kolega z klasy wulgarnie cię obraża. Nie umiesz? Jesteś konfliktowa. O czym ty mówisz, jaka znowu przemoc? To tylko "końskie zaloty"...Chłopcy 'tak mają'.

 Nawet jeśli mieliście mądrych, wspierających rodziców i temat Was nie dotyczy, z pewnością nie jeden raz słyszeliście, co "dziewczynce nie wypada". Można stworzyć z tego całą listę.

Jedno z moich ulubionych: Dziewczynie NIE WYPADA chodzić do chłopaka. On do niej może. Dziewczynie NIE WYPADA pierwszej powiedzieć "kocham'. Bo on sobie "coś" o niej pomyśli. Jego rodzice "coś" sobie o niej pomyślą. Najlepiej, żeby udawała niedostępną, chłodną... Dziewczynce NIE WYPADA mieć kolegów- chłopców. Mało tego, że oni sobie "coś" pomyślą. Jeszcze jej 'odwali' coś i zechce być inżynierem, mechanikiem... A nie panią pedagog albo panią pielęgniarką. Dziewczynie NIE WYPADA mówić także o pierwszej miesiączce. Ale teraz...  'tym młodym siksom, co je popaprane mamusie bezstresowo wychowywały, wszystko wolno!'

Istnieje pewien bardzo wyrafinowany sposób stosowania przemocy wobec kobiet w niektórych grupach religijnych. Szczególnie wobec młodych kobiet. Byłam kiedyś we wspólnocie, w którym siostry uczyły dziewczyny, jak klękać przed Najświętszym Sakramentem, aby nie odsłaniać kostek u nóg. Bo to może wzbudzić pożądanie. Tak jak jakikolwiek makijaż, czy bardziej zwariowane ubrania. Związane w kucyk najlepiej przygładzone włosy, sukienka-worek, babcine buty. Oczy spuszczone w dół i wstydliwy uśmiech. W niektórych wspólnotach to jest właśnie obraz 'idealnej chrześcijanki'. Tej, co nie jest 'ze świata'. Jeśli nie wiecie, to "moda maryjna". Okraszona tekstami motywującymi w stylu "Po co MARNOWAĆ CZAS z pędzelkiem do makijażu, jeśli można coś zrobić DLA KOGOŚ"? Bądź pokorna, skromna. Bądź dla innych. Przesadzam? W takim razie dlaczego tak wiele kobiet odchodzi z Kościoła?

A może już dość tego kastrowania kobiecości od najmłodszych lat?

To zabrzmi jak banał powtarzany tysiące razy, ale jeśli dziecko nie nauczy się mówić o swoich emocjach, nie poradzi sobie w dorosłym życiu. To samo dotyczy asertywności. I nie ma to nic wspólnego z potrzebą uporczywego zwracania na siebie uwagi otoczenia. Jeśli dziewczyna nie będzie miała kolegów, nie nauczy się wchodzić w zdrowe relacje z mężczyznami. Jeśli nie nauczy się bronić przed agresją ludzi, istnieje ryzyko, że kiedyś stanie jej się krzywda, której dorośli nie będą w stanie unieść.

A czy Was ktoś uczył bronić się przed agresją otoczenia? Bo ja nie mam pojęcia, co bym zrobiła, gdyby nagle ktoś zaczął mnie publicznie obrażać, a obok nie byłoby mojego męża. Ostatnia taka sytuacja miała miejsce... gdy byłam dziewczynką.

Może kilkadziesiąt lat temu było tak, że dziewczynka była grzeczna i potulna, nie wychodziła z domu. A w wieku 20 lat "nagle, magicznie", znajdował się "kawaler". Spojrzeli na siebie i poczuli "coś". A potem żyli długo i szczęśliwie... Dalej już bajki są mniej kolorowe. Niestety, 'szczęśliwie' często kończyło się w dniu ślubu... Może żyję teraz w innym świecie. Takim, w którym widzę relację pomiędzy budującą współpracą z płcią przeciwną od najmłodszych lat, a późniejszym poczuciem wartości i tworzeniem zdrowych relacji. W świecie, w którym żaden zdrowy związek nie powstaje 'magicznie i od razu'. Może ja znam innego Boga? Takiego, który nieustannie wspiera mnie w rozwijaniu swoich zasobów. Broni przed byciem oskarżaną. A Jego Słowo ukazuje historie wspaniałych, odważnych kobiet: Marii, Judyty, Marii Magdaleny, Weroniki, Sary i wielu innych. To są dopiero kobiety!

Dlaczego wizerunek Matki Bożej jest taki słodki, ugrzeczniony? Czy ktoś naprawdę uważa, że w tamtych czasach, przyznanie się przez dziewczynę przed przyszłym mężem i rodziną do pozamałżeńskiej ciąży, było takie łatwe? W dodatku do ciąży, którą bezpośrednio sprawił Bóg. A Judyta? Czy łatwo jej było pójść do obozu wroga, obciąć mu głowę, a później wrócić? A Weronika, która otarła twarz Jezusowi, nie bojąc się kohorty rozwścieczonych żołnierzy? Wyobraź sobie, że z rozkazu władzy, biją i obrażają kogoś publicznie. Rozwścieczony tłum, dopinguje oprawców. Nagle podchodzi drobna kobieta, i nie obawiając się katów, ociera twarz ofierze przemocy.

"To Biblia i kultura chrześcijańska zniewala kobiety i traktuje je przedmiotowo"- słyszę często od feministek. A ja Ci powiem, że to brak kultury- zwłaszcza chrześcijańskiej. Brak ewangelicznej miłości, jaką Jezus okazywał kobietom, sprawia, że ludzie traktują nas przedmiotowo. Zarówno mężczyźni, jak i inne kobiety. Brak empatii i charakteru. Strach przed refleksją potrzebną do tego, by zastanowić się, czy istnieje coś więcej, niż "To co się kiedyś mówiło/robiło". Bo kiedyś to ludzie byli lepsi, bardziej wartościowi, i Boga w sercu mieli, i dzieci były posłuszne... Teraz jednak dzieci pokolenia 'kiedyś', stoją w kolejkach po psychoterapię. 

Nie jestem zwolenniczką hodowania bezmyślnej, pyskatej młodzieży. Rozpieszczonych niuń i nastolatek skupionych na swoim wyglądzie ponad wszystko. Małych manipulatorów. Jestem zwolenniczką stawiania mądrych wymagań. Przygotowania dziewczynek i chłopców do dorosłości w taki sposób, aby weszli w nią ze zdrowym, nie zawyżonym ani zaniżonym, poczuciem własnej wartości. Uczenia, w jaki sposób brać odpowiedzialność za interakcje społeczne. Oczywiście stosownie do wieku. Jestem za tym, aby uczyć dzieci uprzejmości, dobrych manier. Także jak wykonać gustowny makijaż, dobierać garderobę, stosownie do wieku i okazji. To, co jest odpowiednie na szkolną dyskotekę, nie sprawdzi się na szkolnym egzaminie. To, co pasuje na szkolną galę, nie sprawdzi się na świątecznym spotkaniu z rodziną.

Pokazując przy tym, że savoir vivre to coś, co zostało stworzone DLA LUDZI, a nie odwrotnie. Że reguły społeczne są po to, by ułatwić nam życie, a nie utrudnić. Gdyby ich nie było, prawdopodobnie zadeptalibyśmy się wszyscy nawzajem w drodze do pracy. 

Dorosła już Dziewczynko. Jeśli czujesz, że ten tekst dotyczy Ciebie, a mogę Ci coś doradzić...Wybacz rodzinie i wszystkim, którzy traktowali Cię w niewłaściwy sposób. Twoi rodzice, nauczyciele, ani inne osoby z bliskiego otoczenia nie mogły dać Ci więcej, niż sami dostali od swoich najbliższych. Dla kobiet w swoim otoczeniu możesz zrobić bardzo dużo. Zacznij żyć według własnego systemu wartości. Twórz relacje z ludźmi, oparte o Twoją prawdę. Jeśli się modlisz, stań przed Bogiem bez lęku, który niszczy. Być może Twoim bliskim zajmie dużo czasu, aby zobaczyć, że 'złote prawdy ludowe', które były im wpajane przez lata, nie działają. Ale kiedyś zainteresują się tym, nawet jeśli nazwą Cię kosmitką. I może zaczną szukać prawdy o sobie samym.

* /https://www.facebook.com/bezpiecznytargowek/photos/a.590938844251757/2267358836609741/?type=3&theater/

Nie jestem przeciwniczką psychoterapii. Uważam że wielu ludziom uratowała życie. Jestem zwolenniczką działania tam, gdzie ono przynosi jakąś skuteczność. Zmierzoną w konkretnych efektach. Ten post nie powstał w oparciu o żadne badania. Powstał w oparciu o doświadczenia pacjentek. Ich subiektywne doświadczenie tego, w jaki sposób ci, którzy powinni być wsparciem, naruszają ich granice i godność. Dlaczego nie korzystałam z badań? Tego nikt nie bada. To nikogo nie obchodzi. Nasz problem to temat zamieciony pod dywan. Bo po co się zajmować jakimś kobiecym bólem? Poród boli, miesiączka boli... Życie kobiety boli. I społeczeństwo "jakoś" z tym żyje.

Wyobraź sobie, że tracisz kontrolę nad własnym ciałem. Odczuwasz przewlekły ból, którego przyczyny żaden lekarz nie potrafi wytłumaczyć. Lekarze nie potrafią wskazać żadnej przyczyny bólu. Zlecają mnóstwo badań, ale wyniki niczego nie wyjaśniają. Zaczyna się odsyłanie od jednego specjalisty do drugiego. Ale wszyscy są tak samo bezradni. Jest szansa, że kogoś nagle 'olśni' i rozpozna przyczyny dolegliwości. Może..

 Zaczynają pojawiać się napad lęku, depresja. Jak nie odczuwać lęku, gdy twoje ciało robi co chce... Albo nie robi nic, kiedy starasz się nad nim zapanować?

Jeśli otoczenie jest wspierające, łatwiej mierzyć się z problemami. W takiej sytuacji jednak wiele osób czuje, że nikt im nie wierzy. Bo jak uwierzyć w to, że boli, choć nie ma przyczyny? Ostatecznie lekarz, rozkładając ręce z bezradności, zaleca psychoterapię.

Taka jest historia bardzo wielu pacjentek chorych na wulwodynię. Nie jest dziś moim celem opisywanie tej choroby. Więcej o tej chorobie można dowiedzieć się tutaj: https://www.wulwodyniazapytajlekarza.pl/ 

Osób, które nie uzyskując odpowiedniej pomocy, często poddają się w walce. I z etykietą 'wariatki', 'tej, która wymyśla sobie problemy', i wpadają w rozpacz.

Poczucie wartości kobiety, która z powodu przewlekłego bólu okolic krocza i dolegliwości towarzyszących, nie może współżyć seksualnie ani zajść w ciążę, spada bardzo nisko. Nawet, jeśli w innych obszarach funkcjonujemy bardzo dobrze, ta choroba rani do głębi nie tylko kobiece ciało, ale i duszę. Brak zrozumienia ze strony otoczenia utrudnia sytuację jeszcze bardziej. Tak samo jak brak zrozumienia ze strony specjalistów. Szczególnie psychoterapeutów, do których ostatecznie jesteśmy kierowane. Bo rozmowy na ten temat są bardzo trudne.

Po wielu moich nieudanych psychoterapiach, oraz tych, które przeszli znajomi, znalazłam książkę Tomasza Witkowskiego Psychoterapia bez makijażu.  Pomogła mi zrozumieć, co się właściwie wydarzyło. I że nie jestem wariatką, histeryczką starającą się zamaskować jakiś problem przy przy pomocy stwarzania innego problemu. Wśród lekarzy, a także psychoterapeutów, istnieje tendencja do stwierdzania, że źródło problemu leży w psychice, jeśli nie można wskazać przyczyny czysto cielesnej. Trudno nie zgodzić się z tym, że czasem pacjenci doświadczają takich dolegliwości. Jednak w przypadku wulwodyni jest to 'chwytanie się brzytwy', w dodatku nieskuteczne.

Czy na prawdę istnieje jakieś powiązanie pomiędzy tym, że 'coś sobie uświadomię', i w konsekwencji tego przestanę odczuwać fizyczny ból? Proszę o dowody... Jeśli specjalista nie potrafi wskazać organicznej przyczyny, skąd pewność, że dolegliwości pacjenta NA PEWNO mają źródło w psychice?

Nie zamierzam wchodzić w zawiłe dyskusje. Chciałabym uzyskać jasną informację, skąd w tym środowisku niechęć do zapoznania się i zmierzenia z naszym problemem. Konsekwentne zaprzeczanie, że nasz problem nie istnieje i że wymyśliłyśmy sobie ten ból. Podczas, gdy tę chorobę można leczyć fizjoterapią, czasem pomaga też farmakoterapia i w niektórych przypadkach interwencje chirurgiczne.

Czego doświadczamy w psychoterapii:

*Protekcjonalnego traktowania. Jak dziecko, które nic nie wie, nie zna 'prawdziwego' życia, nie umie rozpoznać swoich emocji. Niezrozumienia problemu. Choroba może zacząć się nagle i nie muszą jej towarzyszyć żadne wcześniejsze przykre przeżycia. Zdarza się, że oprócz przetrwałego bólu, pacjentki nie doświadczają lub w przeszłości nie doświadczały szczególnie trudnych zdarzeń. Są szczęśliwe w swoich rodzinach i związkach. Spełniają się na polu zawodowym i towarzyskim, dopóki uciążliwy ból nie zaczyna w tym przeszkadzać. Mogą mieć dobry kontakt z własnymi emocjami.  Gdy bardzo boli, a człowiek nie wie dlaczego, przerażenie jest normalną reakcją. Z tym się wiąże wmawianie pacjentkom "traum", konfliktów, zranień, które nie istnieją i nie istniały. Także sugerowanie pacjentkom, że nie kochają swoich mężów/ partnerów. Sugestie dotyczące rozwodu/ rozejścia się padają też w stronę mężów i partnerów.

* Wmawiania pacjentkom wcześniejszego wykorzystywania seksualnego.  Dolegliwości są postrzegane jako skutek. Sposób, w jaki "ujawnia się" trauma po wymuszonych zachowaniach seksualnych. Choć nie istnieje dowód na to, że nawet jeśli pacjentka naprawdę była wykorzystywana seksualnie, to terapia wyeliminuje fizyczny ból.

* Traktowania bez szacunku.  To dotyczy lekarzy wszystkich specjalności, do których trafiamy. Skupiania się na dyskomforcie partnera pacjentki, a nie na niej samej. W odczuciu pacjentek ich dolegliwości są "nie wystarczająco ważne", aby się nimi zająć. Insynuacje, że ten ból jest wymyślony, on nie istnieje. Istnieje tylko w głowie. Nie informowania pacjentki, że terapeuta/ lekarz będzie konsultował się w jej sprawie z innymi specjalistami (postawienie pacjentki przed faktem, ze coś takiego miało miejsce).

* Zawłaszczania, uzależniania od terapii. Utwierdzania w przekonaniu, że psychoterapia wyleczy pacjentkę z dolegliwości, choć nie wyleczy. Zdesperowany człowiek zrobi wszystko i kupi wszystko, jeśli będzie odpowiednio przekonywany o skuteczności metody. Zwłaszcza, gdy nie posiada specjalistycznej wiedzy. W następstwie tego pojawia się frustracja, poczucie jeszcze większej niemocy.

* "Zamykania ust " pacjentkom, które już wiedzą, że wulwodynia jednak istnieje. I nie jest wymysłem rozhisteryzowanych bab. Bab, które nie mają w życiu co robić w życiu tylko biegają od lekarza do lekarza. Podcinanie skrzydeł pacjentkom, które w jakiś sposób zostały już wyedukowane. Uporczywego powracania do problemów, które dla chorej nie są w tej chwili tak istotne jak walka z przewlekłą chorobą, co rodzi irytację i poczucie bycia zlekceważoną.

W czym może pomóc psychoterapia pacjentkom z wulwodynią?

Wzmocnić poczucie wartości. Pomóc uporać się z depresją i napadami lęku. Pokochać swoją kobiecość taką, jaka jest. Nawet jeśli jest trudna. Wzmocnić pacjentkę w treningu asertywności. Może pomóc mężowi lub partnerowi kobiety w odnalezieniu się w trudnej sytuacji. Wspomagać w walce o zdrowie i godność. W leczeniu, które jest długie, żmudne i trudne, ale NAPRAWDĘ przynosi efekty.

Jeśli zainteresował Cię ten tekst, skomentuj. Przeczytaj także "Wyjątkowo pochmurny miesiąc miodowy". Możesz zadać mi pytanie związane z tematem. Podziel się z koleżankami. Odwiedź naszą stronę. Może ta wiedza przyda Ci się w przyszłości. Kampania obejmuje edukację społeczeństwa oraz szkolenia dla lekarzy, fizjoterapeutów i psychologów lub psychoterapeutów.

Nasz wspólny czas. Cieszę się tą chwilą. Nareszcie mogę poznać nowych ludzi i ucieszyć się ich obecnością. Naszą różnorodnością. Mamy zupełnie różne doświadczenia życiowe. Inne doświadczenie Boga.

Po uprzejmym przywitaniu zaczął się temat- obgadany od A do Z, i taki, o którym można jeszcze i ą, i e, i cały chiński alfabet, a nie będzie dosyć: Co robi Jezus. Ale właściwie ,to tylko pozornie taki temat. Rozpoczęło się od:

-Byłaś na TEJ konferencji?

-Nie byłam, bo nie mogłam. I wiem, że było wspaniale. Są materiały z konferencji, a 90% moich znajomych na niej było, więc ciągle słyszę o tym, jak było super. Nie muszę pytać, bo słyszałam o tym XXX razy. A jaki mam do tego stosunek, to już inna sprawa. To, co się dzieje między człowiekiem a Bogiem- nawet jeśli w przestrzeni publicznej- to wiedzą tylko ten człowiek i Bóg. My tylko interpretujemy, właściwie lub niewłaściwie.

- Przecież tam się działy taaaaakie cuuudaaaa i uzdrowieniaaaa i ludzie przyszli tłumem, i wszyscy uwielbiali jednego Boga. I jeszcze ach, jaka atmosfera byłaaaa..!!! I jacy mówcy!!!

Super, ale mnie tam nie było. Na pewno atmosfera była świetna, Boża obecność, poznawanie nowych ludzi i tyle budujących rzeczy. Brakuje mi takich klimatów. Ale w tej chwili ważny jest dla mnie drugi człowiek.  To, kim jest na prawdę, co czuje, jak się modli, z jakim bagażem dzisiaj przychodzi? Czy teraz, gdy mamy okazję raz na kilka miesięcy pobyć razem, dowiedzieć się czegoś o sobie nawzajem, musimy gadać o tym, że „ktoś, że „coś”, zamiast o tym, co nas NAPRAWDĘ dotyczy? Poruszać tematy, które są omawiane setki razy na wszystkich innych spotkaniach grup?

Gdy mniej więcej (raczej mniej niż więcej, bo moja reakcja nie spotkała się ze zrozumieniem…), wyjaśniłam swoje stanowisko, zaczęło się przekonywanie, że Bóg NAPRAWDĘ działa cuda i wielkie rzeczy…Że warto TU pojechać, koniecznie!  I że TA książka jest super, a TAMTA jeszcze lepsza, bo TĘ napisał TEN nauczyciel, a TAMTĄ TEN ewangelista, no i jak ktoś może się tym nie zachwycać…

Gdy jedna z osób z pasją mówiła o tym na cały głos, grupka ludzi siedzących obok patrzyła na nas jak na kosmitów.

Mnie nie trzeba przekonywać, że Bóg działa wielkie rzeczy. Moje życie jest przykładem Jego cudownego działania.Cieszę się, gdy inni tego doświadczają.Coraz mniej jednak wierzę w to, że ludzie chcą pokazywać się sobie nawzajem ze strony…Normalnej.

LUDZIE!!!

Ja WIEM, że istnieje „TA” SUPER KSIĄŻKA, napisana przez TEGO SUPER NAUCZYCIELA. I JAK BĘDĘ CHCIAŁA TO SOBIE KUPIĘ „TĘ” KSIĄŻKĘ I POCZYTAM. A JAK BĘDĘ CHCIAŁA I MOGŁA TO POJADĘ NA „TĘ” KONFERENCJĘ. Oczywiście nie mam nic do tego żeby dzielić się wrażeniami z takich miejsc, lub tym, jakie słowa naszych wspaniałych ewangelistów trafiają nam do serca.TYLKO CZY TRZEBA ROBIĆ TO W TAKI SPOSÓB????

Z ciśnieniem.

W taki sposób, że ludzie obok gapią się na nas. I wcale nie ma w tym ani pozytywnego zaciekawienia, że to jacyś inni, „nie- moherowi chrześcijanie”, że oni żyją pasją… Gapią się jak na kosmitów.  A ja, coraz bardziej skrępowana, czuję rosnącą presję, jak w korpo. Rozmowa, a właściwie monolog, toczy się wydeptaną tysiące razy drogą:’ Jak ktoś dużo gada o Jezusie to jest fajny, bo czym więcej gada się o Jezusie to ludzi bardziej to przekonuje, a jak przekonuje, to oni bardziej się zmieniają. Musisz!!! Musisz mówić o Jezusie, i w każdej sytuacji znaleźć okazję do „ewangelizacji”.

 Dowiedziałam się po raz X, że TEN mówca jest fajny a TAMTEN fajniejszy- czyli to wszystko, co słyszę codziennie. Ale nic o tym:

W jaki sposób Jezus działa w życiu tej konkretnej osoby? Co ten człowiek robi, gdy jest źle? Jak staje do walki z problemami? Co się takiego wydarzyło, że postanowił wejść w relację z Bogiem? Jak się modli w trudnościach? Co sprawia mu radość? 

Nie dowiedziałam się także, co zmieniło się w życiu tego człowieka po tym konkretnym wydarzeniu, poza tym, że coś ‘poczuł’.Rozumiem emocje, i to, że gdy Bóg nas dotyka, nie zawsze jesteśmy w stanie przewidzieć swoją reakcję. Jedni płaczą, inni się śmieją. Ale są ludzie którzy zwyczajnie, po cichu się modlą. Ja po prostu nie rozumiem tej presji na ciągłe ‘bycie na haju Ducha Świętego i opowiadania o wielkich rzeczach’, cokolwiek to znaczy. Dlaczego normalność jest taka nudna??  Dlaczego rzeczy, o  które walczymy w swojej codzienności, są „gorsze” od „cudów z konferencji”?

Padło pytanie:

-„To co, na spotkaniach mamy płakać, roztrząsać jakieś problemy???

Nieee…

Ale dlaczego mamy się bać ludzi, którzy obecnie nie są ‘na szczycie’, i nie wstydzą się o tym mówić? (Albo mówią chociaż się wstydzą, bo nigdzie nie otrzymali pomocy…To gdzie mają po nią pójść?)

Nie musimy roztrząsać żadnych problemów. Na to potrzeba przestrzeni i zaufania, i odpowiedniej chwili.

BĄDŹMY LUDŹMI, A NIE POSTAWAMI, NIE CYTATAMI, NIE POGLĄDAMI.

ROZMAWIAJMY ZE SOBĄ.

Nagle stało się coś niezwykłego.Ktoś podzielił się pewną trudnością w pracy. Dla tej osoby nie był to żaden dramat, raczej wyzwanie, ale trudne. Takie wyzwanie, które uświadamia wartość szczerości, wobec innych i siebie samego.

i….BUM!!! Bańka pękła. Wszyscy przeżyli!!! Nikomu nic się nie stało z tego powodu, że ktoś podzielił się czymś PRAWDZIWYM ze swojego życia. Wszyscy żyją do dzisiaj i mają się dobrze.

Możemy robić ze sobą wiele szalonych, radosnych rzeczy, i ja to kocham. Kocham być radosna. Ale NIE CIERPIĘ LUKROWANEGO WIZERUNKU KOŚCIOŁA. Takiego, w którym wszyscy to chodzące „ideały”, zawsze uśmiechnięte, i na wszystko mają gładką odpowiedź. I jeszcze to ciśnienie- nie wiem skąd to przekonanie się wzięło, ale ma się całkiem dobrze: „Będziemy rozliczeni z tego, ile osób przyprowadzimy do Jezusa”. Serio??? Gdzie jest tak napisane??? Znam wiele osób, które po nawróceniu zraziły się do wspólnot między innymi z powodu nieodpartego wrażenia, że ich członkowie stale odgrywają pewne role. KOCHAM KOŚCIÓŁ DNIA CODZIENNEGO. ZARÓWNO DUCHOWY, JAK I EMOCJONALNY, ALE TAKŻE RACJONALNY. Taki, który jednoczy się z cierpiącymi, nie po to, by znaleźć lekarstwo na własną samotność. Taki, który nie będzie uciekał od osób w depresji. Ani od tych, którzy latami modlą się, ale nie dostają. Który będzie wsparciem w znalezieniu przyczyny cierpienia, bez oskarżeń, o zbyt małą/ niewłaściwą wiarę. I nie oderwany od rzeczywistości. Bez frazesów i banałów. Nazywający rzeczy po imieniu, bez „kościółkowego” języka.

NIE chcę być książką, czyjąś opinią, lub jedyną słuszną postawą. Nie chcę, aby moje czy Twoje życie, doświadczenie wiary i niewiary, sukcesu czy porażki, było mniej ważne, mniej FAJNE, niż czyjaś książka, opinia lub jakieś wydarzenie. A Ty jakiego Kościoła chcesz?

Bóg nasz jest Bogiem, który wyzwala, 
i Pan Bóg daje ujść przed śmiercią." Ps 68; 21

Jestem przekonana, że Bóg zaopatruje- nie tyko w wielkich sprawach, ale i w małych, codziennych.. I że wdzięczność w małe rzeczy przygotowuje nas do przyjęcia większych.

Ponad rok temu byłam w trudnej sytuacji. Nie miałam stałej pracy, w dodatku wzięliśmy na siebie wraz z mężem bardzo dużo- odpowiedzialność za zdrowie i życie innej osoby. Nie był to najszczęśliwszy czas, ale towarzyszył mi wtedy Psalm 25, oraz 34; 20: "Wiele nieszczęść spada na sprawiedliwego lecz ze wszystkich Pan go wybawia".

Pewnego dnia po zajęciach na uczelni poszłam na obiad do ulubionego mlecznego baru. Miałam ze sobą tylko jakiś banknot. Niestety sprzedawca nie miał z czego wydać reszty. Chciałam już wyjść z baru, ale zawrócił mnie i powiedział... że nie muszę płacić. Wierzy mi na słowo i oddam kolejnym razem. Odpowiedziałam, że nie wiem kiedy będę następnym razem. I mogę zwyczajnie zapomnieć o tym, że jestem mu winna pieniądze. Albo mogę nie mieć czasu przyjść w kolejnym tygodniu. Sprzedawca zapewnił mnie żebym się tym nie przejmowała i wzięła ten obiad, a oddam "przy najbliższej okazji". Po obiedzie chciałam zjeść coś słodkiego. W pobliskiej cukierni były tanie i pyszne kulki truflowe w czekoladzie. Chciałam zapłacić, ale sprzedawca powiedział że daje mi za darmo te kulki i nie będzie rozmieniał pieniędzy dla kilku cukierków.

Przyjechałam do domu i opowiedziałam mężowi o tych zdarzeniach. Zanim skończyłam wypowiadać ostatnie zdanie- a właściwie pytanie "O co chodzi z tymi prezentami i dlaczego tak"?, mąż otrzymał odpowiedź:

"Bo robicie dobrą robotę".

A co takiego robiliśmy? Tak w skrócie: Podjęliśmy ryzyko. A później stopień ryzyka niebezpiecznie wzrósł. Wzięliśmy na siebie odpowiedzialność za pełnoletnią osobę, która tak na prawdę dopiero wtedy zaczęła się rodzić. Utrzymywaliśmy się z jednej pensji (czasem "przypadkiem" wpadł jakiś dodatek finansowy)..Gdy straciłam pracę, właściciel mieszkania, w którym mieszkaliśmy bardzo tanio oznajmił, że za miesiąc je sprzedaje. Sami nie mieliśmy pieniędzy na swój dach nad głową, a trzeba myśleć jeszcze o kimś.. Były sytuacje, że ktoś trzasnął drzwiami, wyszedł z mieszkania i powiedział, że nie wróci, że praca nad własnym nowym życiem nie ma sensu (lepiej wrócić do tego co złe, ale stare i znane)..I wtedy zostawała tylko  Biblia w ręku i bezgraniczne zaufanie, że gdzie ja już nic nie mogę, tam Bóg jest pełen mocy.

Dzisiaj, gdy wraz z mężem patrzymy na osobę, która idzie do przodu jak burza, wiemy że było warto ufać, wierzyć i nie poddać się. 

Historia z obecnego tygodnia:

Siedziałam w zatłoczonym metrze, czytając książkę. Na jednej ze stacji wsiadł starszy mężczyzna. Zauważyłam, że ciężko było mu stać trzymając się poręczy, więc zaproponowałam, że ustąpię mu miejsce. Pan podziękował, odpowiedział, że za chwilę wysiada i nie ma sensu zajmować miejsca na tak krótki czas. Zajęłam się więc książką. Mężczyzna zanim wysiadł, podszedł jeszcze do mnie na chwilę i powiedział: "Uprzejmość i grzeczność, to się chwali. Życzę zdrowia".

To "życzę zdrowia " jakoś szczególnie mnie dotknęło. Nie do końca wierzę we "wszystkiego najlepszego z okazji urodzin", "życzę zdrowia" i w te wszystkie gładkie teksty. Jednak tym razem, o czym starszy pan absolutnie nie mógł wiedzieć, jechałam na zabieg chirurgiczny. I w takiej sytuacji to życzenie zdrowa zabrzmiało jakoś inaczej. Kiedyś już miałam taki zabieg, sam w sobie był bezbolesny, ale kolejne dwa tygodnie po nim to był koszmar. Liczenie godzin pomiędzy ketonalem a paracetamolem, a pierwsza noc i dzień dodatkowo tabletki nasenne żeby nie zwariować.

Dzisiaj jestem 2 dni po operacji.. Właściwie nie muszę już brać tabletek przeciwbólowych.

Wiem, ze to są małe rzeczy, i można je zawsze wytłumaczyć "dobrym humorem ludzi dookoła". Ktoś powie 'Ej, o czym ty gadasz, dostajesz jakieś kulki, pierogi, ale dalej nie masz mieszkania, no i nie miałaś wtedy pracy..A to co masz dzisiaj też nie do końca cię satysfakcjonuje.'

Chciałabym, aby ludzie zawsze reagowali takim "dobrym humorem" na mnie i na innych, ale to mało realne. i raczej rzadko się zdarza. W naszej kulturze trudno jest dostać cokolwiek za darmo od obcego człowieka. A jeśli już ktoś daje, to najbiedniejszym.

Musze jednak powiedzieć, że odkąd podjęłam decyzję o tym żeby żyć z Jezusem, bardzo dużo dostałam od ludzi za darmo. Także od niewierzących. I nie było w tym żadnych podtekstów.

Tak, nie mam mieszkania oraz  pracę, która nie w pełni mnie satysfakcjonuje. Znam też ludzi, którzy nie chcą mieć nic wspólnego z Bogiem a mają wszystkiego w nadmiarze. 

Jednak nie chodzę głodna i nigdy nie brakuje mi, gdy chcę się czymś z kimś podzielić.  Moja obecna praca, choć jest średnio rozwojowa, umożliwia mi robienie wielu rzeczy: Mogę studiować, pisać bloga, uczyć się języków. Bardzo mnie wkurza ewangelia sukcesu w różnej postaci. Najczęściej takiej, że jeśli nie masz pieniędzy, zdrowia, czegokolwiek ważnego- to oznacza że jest z tobą coś nie tak, źle się modlisz, masz za mało wiary..

Chcę powiedzieć Ci, że od kilku lat choruję. Wielu ludzi którzy wiedzieli o moich dolegliwościach, łącznie z lekarzami, pukało się w czoło. Bo przecież ta choroba nie istnieje, wymyśliłam ją sobie, tam nie ma co boleć. Byłam odsyłana na terapie, do psychiatrów, z etykietą 'tej, co ma nieuporządkowane emocje'- w momencie, gdy dostawałam napadów lęku, bo traciłam kontrolę nad własnym ciałem.

Na obiecaną pomoc i diagnozę czekałam siedem lat. Czy to dużo? Dla mnie bardzo. Jednak doczekałam się.

Kilka dni temu zaczęło spełniać się marzenie mojego męża- czekał około 9 lat.

 Nie wiem, skąd w niektórych ludziach niewzruszona pewność, że jeśli modlę się a nie dostaję już, to coś nie tak jest ze mną/ wiarą/ to nie jest od Boga. Nie wiem, dlaczego na pewne rzeczy tak długo się czeka. Może nigdy nie poznam odpowiedzi. Nie jestem też fanką twierdzeń typu "wszystko jest po coś".

Zamiast pytać "dlaczego"? wolę zapytać:

"Co mam zrobić ze swoją historią, jak jej użyć, aby pomóc tym, którzy są dziś w potrzebie, i tym których spotkam w przyszłości?

W jaki sposób to co się dzieje teraz, mogę przerobić na most na rwącej rzece, po którym w przyszłości przejdą inni?

I wreszcie- co mogę zrobić już dziś, kiedy czuję że nic nie mogę zrobić? A to ostatnie jest już bardzo trudne

Monika siedziała w kawiarni z Anią, 20-letnią znajomą, popijając koktajl owocowy. W pewnym momencie zadzwonił telefon.

To była Jola, jej przyjaciółka. Prosiła o coś, czego Monika w tej chwili nie była w stanie zrobić. Jednak jej mąż potrafił to zrobić i mógł w tej chwili poświęcić na to czas. Monika przeprosiła Jolę i powiedziała, by zadzwoniła do Janka, jej męża. Jest teraz w domu i jeśli znajdzie czas, pomoże jej. A najlepiej, żeby przyjechała teraz do Janka. Monika wróci za kilka godzin, może jeszcze zdążą pogadać.

- Monika, czy ja dobrze słyszę? odpowiedziała Ania. Sugerujesz koleżance, żeby przyjechała do twojego męża, gdy cię nie ma w domu? I nie boisz się?

Dlaczego spędzała czas z Anią, choć dzieliło je kilkanaście lat różnicy i przepaść doświadczenia?  Obie tymczasowo znalazły tymczasowe zatrudnienie w kiepskiej firmie. To taki etap, gdy nie jesteśmy jeszcze tam, gdzie chcemy być, ale już nie tam, gdzie nie chcieliśmy być. Być może Monika widziała w koleżance tę dawną siebie, kilkanaście lat temu? Inteligentną, wygadaną, lecz naiwną dwudziestolatkę w depresji, która poszukiwała pocieszenia w dużo starszych facetach.

- Nie, nie boję się. 

Aniu, wtedy niewiele powiedziałam ci. To co powiedziałabym, nie trafiłoby na grunt w twojej głowie i sercu, w którym mogłoby wykiełkować korzeń pragnienia, aby żyć inaczej. Ale teraz prowadzę w myślach ten dialog z tobą.

Więc posłuchaj:

Był sierpień 2011. Byliśmy w czasie przedślubnych przygotowań.

Byliśmy dwójką ludzi w wieku 25 +, których w życiu spotkało wiele złego, jednak nasza miłość była dla nas zawsze oparciem. Kilka dni przed ślubem mieliśmy wybrać czytania z Ewangelii na ślubną mszę. Do wyboru mieliśmy znany fragment z Listu do Koryntian o miłości, oraz inne. Nie wiem dlaczego, ale naszą uwagę bardzo mocno przykuł właśnie ten fragment:

"«Wstań, siostro, módlmy się i błagajmy Pana naszego, aby okazał nam miłosierdzie i ocalił nas». Wstała i ona i zaczęli się modlić i błagać, aby dostąpić ocalenia. I zaczęli tak mówić: «Bądź uwielbiony, Boże ojców naszych, i niech będzie uwielbione imię Twoje na wieki przez wszystkie pokolenia! Niech Cię uwielbiają niebiosa i wszystkie Twoje stworzenia po wszystkie wieki. Tyś stworzył Adama, i stworzyłeś dla niego pomocną ostoję - Ewę, jego żonę, i z obojga powstał rodzaj ludzki. I Ty rzekłeś: Nie jest dobrze być człowiekowi samemu, uczyńmy mu pomocnicę podobną do niego. A teraz nie dla rozpusty biorę tę siostrę moją za żonę, ale dla związku prawego. Okaż mnie i jej miłosierdzie i pozwól razem dożyć starości!» I powiedzieli kolejno: «Amen, amen!» (Tb 8, 4-8).

Aniu, nie potrafię tego wytłumaczyć. Z jakiegoś powodu czułam, że te słowa są dla nas. Podczas wesela podszedł do nas kolega i zapytał, dlaczego wybraliśmy taki fragment. "Mocne, aż mi ciary po plecach przeszły"- tak powiedział. Gdyby tylko ludzie wiedzieli, jak bardzo błaganie o ocalenie będzie naszym udziałem- nie tylko w czasie miodowego miesiąca, ale przez wiele kolejnych lat.

To zaczęło się już wcześniej, na wiosnę. Byłam we w miarę dobrym, jak mi się wydawało, stanie zdrowia. Czasem pojawiały się dziwne dolegliwości, kilka razy zabrało mnie pogotowie. Dostawałam doraźnie zastrzyki, z zaleceniem, aby zadbać o siebie. Nic specjalnego.  Około miesiąc przed ślubem stałam się obojętna na wszystko. Nawet jedzenie smakowało jak kartka papieru. Z wrażliwej Moniki którą byłam wcześniej, sama stałam się taką "kartką papieru". I to taką, która najchętniej przespałaby cały dzień. Sama, żeby tylko nikt jej nie dotykał. Nawet Janek zauważył że coś jest nie tak, ale oboje nie znajdywaliśmy odpowiedzi, dlaczego.

Najbardziej przykre było to co się wydarzyło w pierwszym tygodniu po ślubie.

Potworny fizyczny ból bez powodu. Brak kontroli nad własnym ciałem. Brak odpowiedzi, skąd to się wzięło i dlaczego tak jest. Dolegliwości, które uniemożliwiają normalne życie, współżycie i przekazanie życia. Zrzuciliśmy to na karb przemęczenia pracą, której oboje nie lubiliśmy, oraz przedślubnych przygotowań. Jednak dolegliwości z czasem tylko się nasilały. Nadzieję przynosiła wizja odbycia psychoterapii, bo lekarze nie potrafili znaleźć żadnej konkretnej przyczyny.

Jak wytłumaczyć ból, który nie ma uzasadnienia? Jeśli ktoś złamał rękę, to wie dlaczego boli. Jeśli kogoś boli ząb to można to jakoś wytłumaczyć. Czy ja zwariowałam???

"To wszystko jest w pani głowie. Ta choroba nie istnieje. To się tylko pani tak wydaje, bo pani sobie ten ból wymyśliła. To taka "zasłona", za którą kryje się brak miłości i pożądania do męża. Jest pani inteligentną, wykształconą osobą, po co tak się męczyć? proszę pomyśleć o rozstaniu.

 Tak odpowiadali nam lekarze- nie w Wygwizdowie Dolnym 100 lat temu, tylko w XXI wieku, w dużym mieście. 

Poza tym dookoła wszyscy byli szczęśliwi, radośni.Wspominali jeszcze nasz cudowny ślub. Gratulowali nam jako młodej parze i pytali o naszą przyszłość. A my z dnia na dzień, w naszym pochmurnym miodowym miesiącu, coraz bardziej pogrążaliśmy się w rozpaczy. Spędzaliśmy dużo czasu razem, jednak cała ta sytuacja ujawniła wiele ran w naszym związku.

Nie pojechaliśmy też w żadną podróż.

Nie tak miał wyglądać nasz miodowy miesiąc, ani nasze dalsze życie.

"Zostaw tę kobietę, tak się nie da żyć"- mówili Jankowi różni Wujkowie Dobra Rada. "Przestań się oszukiwać, odpuść sobie"- mówili mi Ci, Którzy Wszystko Wiedzą Najlepiej.

Rozwód? Tak, to słowo padło wielokrotnie. Ale bezwarunkowa miłość mojego męża wybiła mi z głowy myślenie o rozwodzie.

Bezwarunkowa miłość mojego męża oraz Boga. Choć oboje tak bardzo oddaliliśmy się od Boga, dramatycznie szukaliśmy Jego ratunku. Natrafiliśmy na Sychar, ale nie chciałam iść na spotkanie. Nie chciałam mówić o tym co nas spotkało. Poza tym bałam się. Jak mam powiedzieć że mam taki głupi problem? Tu są ludzie po rozwodach, dramaty życiowe. A my? Z tą "wymyśloną chorobą"?

Poza tym, rozumiesz.." Jaka ona jest chora? Ma dwie ręce, dwie nogi, coś sobie wymyśla.. Ludzie to mają raka, operacje, oni to dopiero cierpią...a ona?"...

Postanowiliśmy być razem bez względu na wszystko. Bez względu na biedę, chorobę,na to, że nie wiemy co nam przyniesie jutro. Dopóki śmierć nas nie rozłączy. 

Pod koniec 2012 roku pojawił się lęk nie do zniesienia. Lęk spowodowany brakiem kontroli nad własnym ciałem i brakiem nadziei. Nadziei, że cokolwiek się zmieni, że kiedyś z radością będziemy chodzić do pracy, że będziemy żyć "normalnie". Dostałam inne leki i... Przypadkowo zupełnie zniosły mój "wymyślony" ból na 1,5 roku. Później dolegliwości znów powróciły.

Przez półtora roku byliśmy "normalnym" małżeństwem, starającym się odrobić nasz pochmurny miesiąc miodowy. Przez ten czas budowaliśmy na nowo nasze małżeńskie przymierze, wyjeżdżaliśmy, podejmowaliśmy nowe wyzwania.

I szczerze mówiąc, chciałam wtedy pokazać "fucka" wszystkim Wujkom Dobra Rada. Ludzie, zastanówcie się tysiąc razy, zanim postanowicie nakłaniać do rozwodu  parę, która chce walczyć o swój związek. Bo nie wiecie, co przyniesie kolejny dzień. Tym bardziej, jeśli to są ludzie świeżo poślubieni.

"Wyprowadza mnie na miejsce przestronne; 
ocala, bo mnie miłuje." (Ps 18;20)

Kilka lat później w naszym życiu nastąpiła ogromna zmiana. Pod wpływem pewnych wydarzeń ponownie bardzo zbliżyliśmy się do Boga. Zaczęliśmy prostować swoje drogi. Otrzymaliśmy od Pana obietnicę, że "pomoc przyjdzie". Po tak ogromnej ilości prób powrotu do zdrowia, pieniędzy wydanych na lekarzy, i wydawałoby się, bezskutecznych modlitw.. Nie chciało mi się już w to wierzyć. Pewnego dnia, "przypadkiem" ktoś podesłał mi link do forum internetowego, gdzie ludzie pisali o podobnych dolegliwościach.

A potem... Już szybko poszło.

Specjaliści z prawdziwego zdarzenia. Dużo nowej wiedzy. Żadnych głupich komentarzy. A za tym wszystkim poszła nowa motywacja, by o siebie zawalczyć.

Podsumowując tę historię chcę powiedzieć Ci, że ludzie są bardzo dziwni. Obserwuję pary będące już w małżeństwie, oraz takie które jeszcze w nim nie są, ale podjęli już o tym decyzję.

Ktoś w pełni władz umysłowych decyduje, że ta druga osoba będzie najważniejsza w jego życiu. Jednak to nie przeszkadza temu człowiekowi w wyszukiwaniu sobie kochanków i pocieszycieli.

Nie, wcale nie chodzi mi o zdradę (seksualną) z drugą osobą. Mam na myśli zdradę z karierą, pracą, własnymi ambicjami, opinią rodziny i znajomych. Czasami nawet z Kościołem. Nie rozumiem poddawania się, gdy tylko nastąpią pierwsze poważne problemy. Oraz niechęci do korzystania z profesjonalnej pomocy, podyktowanej wyłącznie własną pychą. Nie rozumiem też niezaradności, niechęci do podejmowania wyzwań i przekonania, że "w końcu jakoś wszystko się samo ułoży". Nie, nie ułoży się.

My nie mieliśmy miodowego miesiąca "jak z bajki". Jednak nauczyliśmy się, że to jakie będzie nasze życie, zależy tylko od nas. Że nasze małżeństwo zależy od tego, w jaki sposób zachowamy się w trudnych sytuacjach.

Dla jednych miesiąc miodowy to podróż na egzotyczną wyspę. Dla innych kilka wspólnych dni, może godzin (tak na prawdę nie wiadomo...) w hospicjum. Tak, takie małżeństwa i takie miodowe miesiące też są.

Nie mam dla Ciebie Aniu dziś żadnego "morału".

Przypominają mi się słowa bohatera książki "Na plaży Chesil"*, który zostawił swoją ukochaną żonę po nieudanej nocy poślubnej. Po rozwodzie był jeszcze żonaty, jeździł w różne strony świata, sypiał z wieloma kobietami...Prowadził z pozoru barwne życie do starości.

Jednak nie dawało mu spokoju pytanie- co by było> Ile miałby wspaniałych synów, córek, ile wspólnych twórczych podróży, koncertów, mogłoby się odbyć, gdyby...

        okazał trochę cierpliwości.

*  Ian McEwan, "Na plaży Chesil"

 IMIONA BOHATERÓW ZOSTAŁY ZMIENIONE